We nodigen u met plezier uit naar de rand van een klein dorpje Milęcice in de gemeente Lubomierz, gelegen ten zuidwesten van Polen, aan de voet van de westelijke Sudeten. Dit is de landstreek van het IJzergebergte.
Vanwege het prachtige landschap samen met de meanderende rivieren in de valleien en de glooiende heuvels die door bossen bedekt zijn is dit gebied bekend bij toeristen als het Poolse Toscane.
Het IJzergebergte is het meest westelijk gelegen deel van het Sudeten gebergte en een klein stukje van Polen waar er minimale ingreep van de mens te bewonderen is.
U vindt hier alles terug wat een gespannen stadsbewoner nodig heeft om tot werkelijke rust te komen in de ongerepte natuur – prachtige uitzichten omringd door hoge bergen met glooiende heuvels op de voorgrond en ertussen, bossen vol met dieren en paddenstoelen, rivieren en meren die uitnodigen om erin te zwemmen of vissen te vangen. Vervolgens, weiland vol met bloemen en kuddes van koeien of paarden of zelfs … uitgedoofde (gelukkig maar!) vulkanen.
Het huis bevindt zich op een biologische boerderij van 10 hectare die gespecialiseerd is in het fokken van Silezische paarden.
De boerderij is een gesloten enclave, omringd door bossen, akkerland en weilanden, ver van alle andere menselijke nederzettingen. De gebouwen zijn omheind op een gebied van 5 ha.
Onze gasten kunnen zichzelf op vele manieren terugvinden – tot rust komen, het langzame verstrijken van de tijd voelen, zich toewijden aan dingen die stilte en concentratie vereisen of integendeel – door de tijd net actief door te brengen of te sporten.
Samen met ons wonen er ook drie honden, ze zijn erg lief, maar vormen ook een hechte, gesloten kudde. Daarom vragen we onze gasten vriendelijk om hun honden niet mee te nemen voor eigen gemak en veiligheid.
Het huidige gastenhuis was voordien een stenen boerderij uit de 19de eeuw – het grootste deel van de begane grond was in beslag genomen door een stal op de eerste verdieping en op zolder werden daarentegen landbouwproducten, granen en hooi opgeslagen.
In een afgebakend deel van de begane grond was er ook ruimte voor landbouwmachines, zoals ploegen, blazers, snij- of dorsmachines. Sommige van deze apparaten zijn tot nu toe bewaard gebleven en kunnen worden bekeken als exposities op het domein.
In 2015 werd het pand herbouwd en grondig gemoderniseerd – nadruk leggend op de overblijfselen van oude, prachtige muren en de stalen elementen – met als doel, de atmosfeer te behouden en het oorspronkelijke gebruik van de ruimtes te herdenken.
De toenmalige schuur is nu omgevormd tot een woonkamer met kitchenette en een eetkamer, een grote open haard, een sofa en comfortabele fauteuils. Op de eerste verdieping zijn er grote kamers met badkamers, hierbij in één kamer een kitchenette en een aparte slaapkamer.
We weten niet juist wanneer onze boerderij is ontstaan, maar waarschijnlijk gebeurde dit rond de 17-18de eeuw met de oorspronkelijke bedoeling als een opslagruimte voor een „kalkfabriek” – de overblijfselen van de steengroeve waarin de grondstof werd gewonnen (een kalkstenen rots) zijn zichtbaar net achter de grens van het terrein, terwijl er zich op onze boerderij zelf een oven bevindt voor de verbranding van kalk. Dit is een prachtig monument van de technische cultuur uit het verleden. Er zijn ook bakstenen putten (badkuipen) die ertoe dienden om het kalk te blussen.
Deze faciliteiten worden op dit moment gerestaureerd maar kunnen wel van buitenaf bekeken worden.
Even oud als de kalkopslagruimte is onze huidige stal die voordien enerzijds een residentieel gebouw was, anderzijds voor landbouwdoeleinden diende. Deze is gevestigd in het historische stenen gebouw uit de 17e en 18e eeuw en kan betreden worden door gasten met begeleiding.
We fokken paarden van het Silezische ras in het zogenaamd oud type (zonder het vermengen met vol Engels bloed). Voor de geïnteresseerden bestaat er de mogelijkheid om deel te nemen aan dagelijkse activiteiten met betrekking tot de verzorging van paarden, op individuele afspraak en met begeleiding. Op dit moment hebben we op de boerderij 5 paarden van het Silezische ras – 4 merries en een ruin.
Een manege hebben we niet, wel een paarden pensionstalling – hun eigenaars bieden we in onze agrotoerisme aantrekkelijke korting aan.
Onze boerderij – o.a. omwille van de locatie aan de rand en het gebrek aan katten – is ook een thuis voor een groot aantal vogels – hun nesten bouwen o.a. zwaluwen (Hirundininae, vooral in de stal), de mezen (Paridae), boomklevers (Sittinae), gorzen (Emberizidae), ringmussen (Passer montanus), roodborstjes (Erithacus rubecula), winterkoningen (Troglodytidae), putters (Carduelis carduelis), zwarte roodstaarten (Phoenicurus ochruros), spechten (Picidae), kwikstaarten (Motacillidae), maar ook serieuze roofdieren – buizerds (Buteo buteo) en uilen (Striginae). Soms vliegen er ook de groenlingen (Chloris chloris), sijzen (Spinus spinus), appelvinken (Coccothraustes) en goudvinken (Pyrrhula pyrrhula) naar ons toe.
De laatste winter werden we zelfs bezocht door een vlucht barmsijzen (Acanthis flammea).
Liefhebbers van interessante flora vinden hier tientallen verschillende planten terug – bloemen, struiken en bomen. We hebben o.a. struiken geplant die vlinders, bijen en hommels aantrekken.
Maar toch is het onze kastanjeboom die de blik meteen aantrekt. (150-200 jaar oud, stamomtrek 4 m). In mei is zijn verbloemde kroon een echt plezier voor de ogen en oren… met in de achtergrond de muziek van duizenden bijen en hommels.
Op het gebied van de voormalige steengroeve bevind er zich een erg zeldzame soort van varens en op de boerderij zelf groeien er vele struiken van de erg zeldzame en beschermde plantensoort – het rode peperboompje (Daphne mezereum).
Op onze weilanden kunt u de Poolse orchidee ontmoeten: de heideorchis (Dactylorhiza maculata). Deze plantensoort wordt met uitsterven bedreigt en staat op de Rode Lijst van planten en Poolse paddenstoelen.
Vroeger was het gebruikelijk om een lindeboom te planten naast het huis wanneer er een meisje in het gezin ter wereld kwam en een kastanjeboom in het geval van een jongen.
De overblijfselen van deze traditie is zichtbaar in het naburige perceel waar op dit moment onze paarden grazen – jammer genoeg is er enkel de linde- en kastanjeboom van overgebleven, zonder het huis zelf. Beide bomen zijn van indrukwekkend formaat en geven het idee hoe het er 200 jaar geleden uitzag …
